rouw scheidt

“To have and to hold, from this day forward, for better, for worse, for richer, for poorer, in sickness and in health, to love and to cherish, till death do us part.”

Deze zin heb ik ontelbare keren in films gehoord. Jij ook? En nog steeds vind ik de zin mooi, hoewel met de tijdsgeest het laatste stuk is veranderd. Als het om een liefdesrelatie gaat, is “till death do us part” in de huidige maatschappij veranderd in: “tot de liefde ons verbindt.”

Dat is ook mooi, omdat het ruimte schept om steeds weer met elkaar het gesprek aan te gaan over die verbinding. Hou jij nog van mij, nu we in een andere fase komen? Wat komen we samen tegen onderweg? Wat begon met aantrekkingskracht, vlinders in de buik, en geen genoeg van elkaar kunnen krijgen, verandert. Na die eerste fase wordt het nooit meer zoals in het begin. Want een roze bril kleurt soms ook zwart.

Dat is, volgens mij, juist wat liefde inhoudt. Het is beide. Echte, diepe liefde verbindt zich juist door de zwaarte. Het is niet voor niets dat er eerst staat: “in sickness and in health.” Het is makkelijk om bij elkaar te zijn als alles zonnig is, maar wat als het weer verandert? Wat vraagt dat dan van jullie samen?

Nee, dat is niet makkelijk. Verre van. Volgens mij geldt dat ook voor alle andere vormen van liefde. Het raakt me uiteraard intens als het niet goed gaat met één van mijn kinderen, een vriendin die door een zware tijd gaat, een collega die ernstig ziek wordt of als ik zelf niet goed in mijn vel zit. Er zijn genoeg gebeurtenissen die ons leven even doen stilstaan.

Toch zeg ik daar ja tegen, omdat ik geloof dat de kracht van liefde juist dáár, in het donkere, zit. Ik zie jou. Ik ben er voor jou, zonder dat ik iets terug verlang. liefde hoort dan onvoorwaardelijk te zijn.

Heb elkaar lief en in sommige gevallen is dat tot de dood ons scheidt.